Bob

28 mei 2017 - Brisbane, Australië

We zijn op onze roadtrip al veel aardige Australiërs tegengekomen. We worden op veel plekken aangesproken en zo kan het zijn dat je na boodschappen doen nog minstens een kwartier op de parkeerplaats staat te praten met de Australische die voor je in de rij bij de kassa stond. Het is een praatgraag volk, of zoals een Aussie het verwoordde: “We will talk to a tree if there is no one to talk to”.

Je staat in Australië dus nooit lang alleen. Als je bij het informatiebord op het treinstation aan de rand van Brisbane rustig kijkt welke trein je moet hebben naar het centrum, staat er binnen 5 seconden iemand naast je die vraagt waar je heen wil en helpt met het vinden van je trein. Je komt hier bijna nooit in de problemen, want voor de paniek kan toeslaan staat er een vriendelijke Australiër naast je om te helpen. “G’day mate. How are you doing?”.

Maar als je 6000 kilometer over de Australische wegen rijdt, loop je vroeg of laat toch tegen een probleem aan. Zelfs als je zoals wij je braaf aan het huurcontract houdt. Bij het oprijden van de camping in Dayboro, op zo’n 100 kilometer van Brisbane, horen we een apart geluid uit Olivia komen. We doen snel een controle en hoewel het check engine lampje nog weerbarstig brandt, is er niets aan de hand met de motor. Bij het uitstappen horen we een sissend geluid van de rechter achterkant komen. We hebben een lekke achterband, zo te voelen door een spijkerachtig voorwerp. Het is echter donker en we besluiten de bandvervangende werkzaamheden tot morgen uit te stellen. In het donker een autoband vervangen terwijl je dat nog nooit gedaan hebt lijkt ons een overbodig moeilijke opgave. We gaan er een nachtje over slapen.

De volgende ochtend staan we op tijd op. Zoals het huurcontract ons verplicht, bellen we eerst met het service centre. Een iets minder aardige man dan de vorige keer vertelt ons op enigszins verwijtende toon dat we geen band- en ruitschade dekking bij onze autohuur hebben afgesloten en dat we het dus zelf op mogen lossen. Dat hadden we al verwacht, maar nu hebben we in ieder geval de bevestiging. Fijn. Met het instructieboekje in de hand beginnen we stap voor stap met het losschroeven van de reserveband, die aan de achterkant onder Olivia bevestigd zit. Als we die los hebben en willen beginnen aan het opkrikken van het achterwiel, komt campingbeheerder Bob voorbijgereden in zijn golfkarretje. 

Bob werpt een blik op onze reserveband (figuurlijk, zijn lege blikjes bier houdt hij achterin zijn golfkarretje) en weet meteen: “that ain’t no good”. De afdrukken van de beugel waarmee de reserveband onderaan de auto bevestigd was zitten inderdaad nogal diep in de band. Bob raadt ons af met die band te gaan rijden en zegt na een korte inspectie van onze lekke band dat hij die wel kan repareren. Als Martijn de band even loshaalt, dan haalt hij zijn gereedschap op.

Zo gezegd, zo gedaan. Bob scheurt er vandoor met zijn golfkarretje en Martijn gaat verder met het opkrikken van het achterwiel. Na het opkrikken wil Martijn beginnen met loshalen van het wiel. De bouten van het wiel zitten echter muurvast. Een voorbij lopende campinggast ziet Martijn zwoegen en biedt aan te helpen. Deze man kan ietsje meer gewicht in de strijd gooien en dus staat Martijn graag zijn plekje af. Maar zelfs met een hefboom op de sleutel krijgt ook deze man de schroeven niet los. Bob is intussen teruggekeerd en kent de man die ons te hulp is geschoten. Kennelijk een vaste gast. Ze overleggen kort en dan scheurt de vaste campinggast er vandoor in Bob’s karretje.

Na enkele minuten keert de beste man terug met eenzelfde soort sleutel als die waar we eerder mee aan het zwoegen waren, maar dan een tandje steviger. De man gooit nu zijn volle gewicht in de strijdt en onder een luidt gekraak schiet de bout los. Deze handeling herhaalt hij nog 4 keer en dan mag Martijn het karwei afmaken. Even later is de band los.

Vanaf hier neemt Bob het over. Met een tang haalt hij het spijkerachtige voorwerp uit de band. Het blijkt een naald van een naaimachine te zijn. Hoe die naald ooit op de weg is gekomen, blijft een raadsel, maar het belangrijkste is dat ie nu uit de band is. Bob gaat verder en haalt een soort priem tevoorschijn. Tot onze verbazing begint hij met die priem de band verder te molesteren. Hij smeert wat glijmiddel rond het gat wat hij gemaakt heeft en duwt er met een soort tangetje een touwachtig voorwerp in. Vervolgens pompt hij de band weer op en warempel: het lek is gedicht. “Halen we hier de dichtstbijzijnde garage mee?”, vragen we Bob. Bob lacht en vertelt ons dat de band helemaal gemaakt is. Hier kunnen we mee doorrijden tot ons eindpunt Cairns.

We weten niet hoe we Bob kunnen bedanken. We zitten zonder bier, dat is te duur in Australië, en we hebben gisteren onze wijn opgemaakt om het verdriet van de lekke band te verdrinken. We bieden hem en de behulpzame campinggast een kop thee of koffie aan, dat hebben we wel. Bob slaat ons aanbod af. “Schrijf maar een goede review over de camping”.

Dus mocht je in de buurt van Brisbane reizen, neem dan de zijweg naar Dayboro en verblijf een nachtje op de camping bij de plaatselijke showground. Dan kun je onze held Bob ontmoeten. En mocht er iets mis zijn met je auto, dan kan Bob het maken. Nou en of!

Foto’s

4 Reacties

  1. Erik Scheffers:
    28 mei 2017
    Hoi Sara en Martijn, leuk bericht! Ik volg al vanaf het begin jullie berichten. Wat een lang verblijf in verweggistan zeg. Leuk ook dat Maarten jullie is komen opzoeken in China. Ik heb zijn foto's uit China nog niet gezien. Groetjes, Erik (vriend van Maarten)
  2. Sara en Martijn:
    28 mei 2017
    Hoi Erik,
    Leuk dat je onze verhalen leest. We zijn inderdaad al een tijd onderweg maar het einde komt in zicht. Het was erg leuk om Maarten op bezoek te hebben. Wij zijn ook benieuwd naar zijn foto's. Groetjes, Martijn en Sara
  3. Karst & Paulien:
    30 mei 2017
    Jongens echt....jullie moeten iets doen met dit schrijftalent.
    Zo ongelofelijk geestig en goed opgebouwd.
    Typisch MacGyver gevalletje, maar Bob kan het natuurlijk ook, nou en of!

    Flink blijven genieten he, het laatste stukkie...
  4. Joost en Marjan van den Buijs:
    2 juni 2017
    Bob de Bandenbouwer...