Bàibai Ding-Ding

We zijn over het zwaartepunt van het seizoen heen en dat is aan veel dingen te merken. De kamers worden leger, de eerste renovaties zijn begonnen en het team dat we aan moeten sturen wordt steeds kleiner. Één voor één gaan er personeelsleden weg, sommigen voor een lange winterbreak, anderen slaan een ander pad in en gaan op zoek naar een nieuwe baan.

Afgelopen weekend hebben we afscheid genomen van Karst, Paulien, Pelle en Raaf. Gek gevoel om te weten dat we ze voorlopig niet meer gaan zien, terwijl je een jaar lang zo intensief hebt samengewerkt en geleefd. Maar nog vreemder is het om afscheid te nemen van het personeel. Bij dat afscheid is de kans groot dat je ze nooit meer gaat zien. En dat is bij de één wat moeilijker dan bij de ander. Zoals bij Rita.

Rita, bijgenaamd Ding-Ding, kwam begin dit jaar terug bij de Giggling Tree. Ze had een paar jaar geleden al bij de Giggling Tree gewerkt, maar ze kreeg kinderen en moest daarom stoppen. De kinderen zijn nu opgegroeid en dus kon Rita weer aan het werk. Als een verlegen, nogal boers vrouwtje van 1 meter 50 groot klopte ze bij ons aan. Ze rook niet al te fris en zag er niet verzorgd uit.

Maar na een paar weken bloeide Rita op. Ze liet haar haren knippen, trokke frisse kleding aan en kroop uit haar schulp. Ze groeide in haar rol en werd een hardwerkende receptioniste, waarmee we soms lost-in-translation raakten. Regelmatig kwam Ding-Ding hyperventilerend ons kantoor binnenrennen: “We have a big problem!”. Wij gingen in het begin mee in haar paniek en gingen van het ergste uit. Een gebouw wat op instorten staat, een brand in één van de kamers of een woeste gast die op het punt staat de receptioniste de hoek om te slaan. Maar gedurende het jaar leerden we dat voor Rita een kapotte douchekop, een lekke band of een niet werkende televisie ook tot de categorie “big problem” behoren. En als Rita weer eens zei dat we een “big problem” hadden, vroegen we eerst rustig wat er aan de hand was. We ontwikkelden een Rita-filter. Die Rita–filter hield ook in dat “not yet” eigenlijk “nee” betekend, een uitspraak die we nog lang bij ons zullen dragen.

Andersom ontwikkelde Rita ook een Martijn-filter. Gedurende het jaar kreeg ze door dat Martijn de helft van de tijd niet serieus is als hij met zijn gezicht in de plooi antwoord geeft op een vraag. Ze maakte kennis met sarcasme en ontwikkelde een goed gevoel wanneer serieus te werken en wanneer te geinen. Tijdens potjes Mahjongg met het personeel, waarbij de verliezers altijd een persoonlijk verhaal moesten vertellen, leerden we haar echt kennen en vertelde ze ontroerende verhalen. En daarmee werd ze speciaal voor ons.

We gaan Ding-Ding missen. We gaan Karst, Paulien, Pelle en Raaf missen. En we gaan heel veel meer missen als we hier over ruim een maand weggaan. Maar komende weken zijn we nog hier, met een druke periode rond Kerst en Oud en Nieuw. Daarna begint het afbouwen en sluit de Giggling Tree de deuren. Rond 23 januari beginnen we aan onze afscheidstournee door China, te beginnen in Yangshuo, daarna via Xi’an naar Beijing. Dan is het bàibai Zhōngguó: tot ziens China. Op naar Nieuw Zeeland.