Bezoek

Visite, visite, een huis vol visite, zong Lenny Kuhr in een ver en donker verleden. Ja, we hebben hier altijd visite. Van vrolijke Fransen tot beleefde Britten en van amicale Amerikanen tot avontuurlijke Aussies, vele nationaliteiten passeren hier de revue. Deze week hebben we zelfs een gedesoriënteerde Guatemalteek gespot! Maar de meest bijzondere visite kwam ruim een maand geleden op bezoek: Paps en Mams 1.

Paps en Mams 1 zijn de ouders van Martijn, niet te verwarren met Paps en Mams 2, de ouders van Sara. Die komen later nog op bezoek. Vandaar ook de nummering, daar zit verder geen waarde-oordeel aan vast. Ze zijn allemaal even lief.

Maar goed, Paps en Mams 1 kwamen dus langs. Het eerste bezoek van bekenden uit Nederland. Trappelend van de zenuwen stonden we in de aankomsthal van Guilin Liangjiang te wachten op de aankomst van vluchtnummer KL4484. Helaas was Joris Linssen achtergebleven op Schiphol, maar verder had het weerzien op het vliegveld veel weg van een aflevering Hello Goodbye. Onze taxichauffeur deed nog zijn best om Joris te vervangen, maar de taalbarrière bleek iets te groot om tot een tranentrekkend diepte-interview te komen. En dus stapten we maar vlug de taxi in en lieten ons naar de Giggling Tree brengen. Paps en Mams 1 beten zich daar dapper door de jetlag en hun eerste Chinese maaltijd heen, maar moesten toch op tijd hun meerdere erkennen in Klaas Vaak.

In de twee weken die daarop volgden was het een drukte van jewelste in de Giggling Tree. De meivakantie zorgde voor een Hollandse invasie van het guesthouse. Een huis vol visite en een sfeer die in de verte het gevoel van een Franse ANWB camping opriep. De animatie die bij een dergelijke camping hoort, hebben we voor ieders plezier maar achterwege gelaten. Voor het vermaak zorgde Paps 1, Gerard. Toen hij de eerste ochtend vernam dat er een valsgestemd 6-snaarsinstrument in de Giggling Tree aanwezig was, pakte hij de gitaar gelijk ter hande en gaf na een korte soundcheck zijn eerste ochtendconcert. Er zouden nog enkele ochtend- en avondsessies volgen, tot groot plezier van ons, van de gasten en van het Chinese personeel.

Door de drukte konden we helaas niet zoveel tijd met ‘ons’ bezoek doorbrengen als we hadden gewild. Maar zoals Saskia en Serge zongen (we blijven in het Nederpop-genre) “het zijn de kleine dingen die het doen”. Even ‘s ochtends samen een kop koffie drinken, of ‘s avonds een maaltijd delen, een duik in het zwembad nemen of alleen het oogcontact in het voorbijlopen: het was fijn die bekende gezichten elke dag weer te zien.

Het laatste weekend van de meivakantie waren we vrij en hadden we even de tijd om met z’n vieren weg te gaan. Bestemming: de rijstterassen van Longsheng. Een schitterend landschap van getrapte rijstvelden op maar 3 uur rijden van ons huis. Saillant detail is dat de rijstterrassen in deze tijd van het jaar op verzoek van de overheid speciaal voor toeristen onder water gezet worden. Lokale boeren snappen hier geen snars van, want het heeft totaal geen nut met betrekking tot de rijstteelt. Maar de overheid betaalt, dus doen ze het met alle liefde. Gelukkig maar, want het maakt het uitzicht bij laagstaande zon vele malen spectaculairder.

Na twee dagen rondtrekken door de rijstterassen keerden we terug naar Guilin, om in het appartement van Karst en Paulien de laatste nacht voor de terugreis van Paps en Mams 1 door te brengen. Op de ochtend voor het vertrek belandden we in een koffietent in een nabijgelegen winkelcentrum. Of was het een sketch van Fawlty Towers? We werden bij binnenkomst begroet door een klein leger van Chinese Manuels (voor wie Manuel niet kent, zoek maar een willekeurige Fawlty Towers sketch op YouTube op). Allen hadden ze goede bedoelingen, maar de uitvoering was telkens wat onhandig. Dwars door de taalbarrière heen probeerden we koffie en thee met gebak te bestellen. Diverse pogingen stranden ongelukkig doordat bijna alle gebakjes op de kaart uitverkocht bleken te zijn. Een omgegooid dienblad koffie later zaten Sara en Yvonne opgescheept met een gebakje dat leek op witte chocoladetaart, maar dat naar uien en prei smaakte. Het mocht de pret niet drukken.

Even later stonden we op het vliegveld om weer afscheid te nemen. De twee weken waren voorbij gevlogen. De eerste dagen na het vertrek van Paps en Mams 1 was het wennen om ze niet meer op het terras tegen te komen. Af en toe zagen we in onze ooghoeken een schim en dachten we ze te zien, maar bleek het een Duitse gast met hetzelfde postuur als Paps 1 te zijn. Intussen zijn we van die visioenen af. Nu zitten we in het “zwarte gat” tussen bezoeken uit Nederland in. Voorlopig geen vrienden of familie uit Nederland meer, die komen pas in augustus en september. Het is even rustig in het guesthouse, een adempauze voor dé piek van het hoogseizoen. Want vanaf halverwege juli hebben we weer: een huis vol visite.