Druk

Allereerst excuses dat we zo lang niets van ons hebben laten horen. Maar zoals de titel al doet vermoeden, het was hier ontzettend druk. Het hoogseizoen begint nu langzaam af te lopen, maar de afgelopen 6 weken was de Giggling Tree helemaal volgeboekt. Dat betekent veel gasten, veel vragen en veel werk.

Onze werkdag is grofweg ingedeeld in twee piekmomenten, daartussen is het iets rustiger. De eerste piek is ‘s ochtends bij het ontbijt. De gasten schuiven een voor een aan bij een tafel op de binnenplaats om de eerste maaltijd van de dag te bestellen. Na het ontbijt beginnen ze hun dag te plannen, wat voor drukte in de receptie en veel vragen bij ons zorgt. We kunnen de binnenplaats niet op zonder aangesproken te worden met vragen over fietstochten, wandelroutes en andere leuke activiteiten die in de omgeving te doen zijn. Tussendoor is Martijn nog bezig met het klaarmaken van het zwembad en diverse kleine reparaties in kamers en/of aan fietsen. Sara zit meer in het kantoor, maakt de check-in en check-outs klaar, regelt het taxivervoer voor nieuwe gasten, verwerkt de e-mails en verzorgt het schoonmaakrooster voor de ayi’s (letterlijk: tantes, maar wij bedoelen er onze schoonmaaksters mee).

Na de lunch (chi fan!) is het rustiger. De gasten gaan op pad of hangen rond bij het zwembad. Wij schakelen dan meestal een tandje terug en doen om de beurt een middagdutje. Daarna zijn we helemaal klaar voor de tweede piek van de dag. Rond het avondeten neemt de drukte op de binnenplaats en in de keuken toe. Onze taak is bijspringen in de keuken waar nodig en mogelijk, maar vooral aanwezig en zichtbaar zijn op de binnenplaats. We bespreken met de gasten wat ze gedaan hebben die dag, hoe het is gegaan en ontdekken zo handige tips en verbeterpunten.

Om 20.30 uur wordt het meestal wat rustiger en kunnen wij wat gaan eten. De rest van de avond bestaat vooral uit incidentele gesprekken en het afsluiten van de dag. Rond 0.00 uur is het dan eindelijk tijd om ons bed op te zoeken.

Drukke dagen dus. Maar buiten de drukte van een vol guesthouse, voelen we ook de druk van het dorp Aishanmen. Tot nu toe is dit jaar al 3 keer onze “Moongate” geblokkeerd door een vrachtwagen van de dorpelingen en zijn er twee waterleidingen beschadigd. Niet dat het hele dorp om de Giggling Tree staat met fakkels en hooivorken. Nee, het is een duo van de ‘lokale overheid’ dat voor de druk zorgt.

De exacte namen van het duo zijn niet bij ons bekend, maar voor het gemak noemen we ze vanaf nu Peppi en Kokki. Peppi is door de dorpelingen in een vlaag van verstandsverbijstering gekozen tot dorpshoofd. Dat wil zeggen dat hij woordvoerder van het dorp is en bij alles wat er in het dorp gebeurd een vinger in de pap heeft. Dat laat hij ons weten ook.

Kokki daarentegen is van de lokale overheid. Het is ons niet duidelijk of hij nou direct boven het dorpshoofd staat, maar hij is kennelijk een behoorlijk pief in Yangshuo. Dat laat hij in ieder geval zo blijken. Op zich hebben we met Kokki weinig problemen. Zijn zoon is voor een groot deel van zijn inkomsten afhankelijk van de Giggling Tree. Hij heeft namelijk (heel toevallig) het monopoli op het taxivervoer van en naar ons guesthouse. Maar als Kokki gedronken heeft, berg je dan maar. Dan kunnen we niks goed doen, begint meneer te schreeuwen en laat hij een truck voor onze poort zetten, of onze waterleiding vernielen.

Nu zijn wij hier op zich niet zo druk mee. Dit illustere duo is vooral een last op de schouders van Karst en Paulien. Peppi en Kokki lijken er opvallend goed van op de hoogte te zijn wanneer Karst en Paulien in de Giggling Tree aanwezig zijn, en slaan dan hun slag (op bijvoorbeeld de waterleiding). Of ze nu aankomen voor het weekend, of net terugkomen van vakantie, Peppi of Kokki staat ‘heel toevallig’ precies dan op de stoep. Tot voor kort waren Peppi en Kokki niet eens op de hoogte van het bestaan van Sara en Martijn. Het aanbieden van een kopje koffie aan Peppi heeft daar enigszins verandering in gebracht, Peppi begroet ons nu als we hem op straat tegen komen.

We hebben ontzettend veel bewondering voor het geduld waarmee Karst en Paulien met dit duo omgaan. Wij zijn het gezeik na een half jaar al behoorlijk zat, zij ervaren dit soort dingen al 10 jaar. Maar tegenover dit gedoe staat een enorme voldoening. De voldoening van uitkijken over een volle binnenplaats, met lachende gezichten en genietende mensen. Het is ongelofelijk dankbaar werk om zo veel mensen een fijne, relaxte tijd op het platteland van China te laten hebben. De complimenten en leuke reacties van gasten zijn een effectief tegengif voor de pesterijen en chantages van het dorp.

De laatste weken is het gelukkig rustig in het dorp, maar des te drukker in het guesthouse. Ondanks de drukte genieten we met volle teugen. Nog maar een paar dagen, dan draaien we de rollen om. Dan zijn we weer eens gast, in plaats van gastheer en –vrouw. Dan hebben we vakantie. Even geen drukte…