George

Na 11 weken Nieuw Zeeland zijn we de Tasmaanse zee overgestoken en zijn in Australië aanbeland. We zijn in Melbourne om precies te zijn. Melbourne is even de hoofdstad van Australie geweest, maar na een ordinaire burenruzie met Sydney over wie de hoofdstad mocht zijn, hebben de overige Australiërs snel Canberra in het midden gebouwd en tot hoofdstad uitgeroepen. Een beetje alsof in Nederland Rotterdam en Amsterdam ruziemaken, en we dus Almere maar tot hoofdstad uitroepen. 

Melbourne mag dan geen officiële hoofdstad meer zijn, het is wel de culinaire hoofdstad van Australië. We overdrijven maar een klein beetje als we zeggen dat Melbourne meer restaurants dan inwoners telt. Het is een Mekka voor foodlovers, of foodies. Sara is een foodie, en dus moesten we verplicht 3 dagen dineren in zorgvuldig geselecteerde restaurants. Afzien dus.

Aan de keuze voor restaurants ging een zorgvuldige selectie vooraf. Leidraad bij de selectie was het kookprogramma Masterchef Australia, dat ook voor een groot gedeelte in Melbourne wordt opgenomen. Diverse juryleden van dit programma hebben diverse goed aangeschreven restaurants, die verspreid over Melbourne liggen. De vlaggenschepen van deze beroemde chefs zitten een fractie boven ons reisbudget en dus keken we vooral naar de kleinere schepen van deze culinaire vloot. Zodoende kwamen we uit bij GAZI van George Calombaris en Bistro Vue van Shannon Bennett. 

De avond van onze aankomst was het meteen raak. Rond 20.00 uur melden we ons bij de gastvrouw van modern Grieks restaurant GAZI, die ons vraagt even aan de bar te wachten. Daar hebben wij als ervaren barhangers geen problemen mee. Tijdens het nietsvermoedend hangen, kijkt Martijn op zijn gemakje het restaurant rond. Omgekeerde bloempotten sieren het plafond, de tafeltjes staan vol met lekkere gerechtjes en twee krukken verder eet George Calombaris een hapje van de bar.

Wacht even…Twee krukken naast ons zit één van de bekendste televisiekoks ter wereld! Martijn tikt vlug Sara aan. “Kijk eens wie er naast ons zit!”. Sara verwacht een bekend gezicht uit Nederland en merkt George in eerste instantie niet eens op. Dan worden haar ogen ineens enorm groot en slaat ze haar handen voor de mond. Voor een moment zijn we compleet starstruck. Vlug overleggen we wat we gaan doen. Durven we hem aan te spreken?

George zit gezellig met een man en een vrouw naast hem te praten. Bekenden, zo lijkt. Op het moment dat we de moed bij elkaar hebben geraapt om deze culinaire superster aan te spreken, komt de gastvrouw op ons af. Onze tafel is gereed. We lopen achter George langs naar onze tafel. We kunnen hem aanraken, we kunnen z’n parfum ruiken, we kunnen hem aanspreken…maar we doen het niet. De gastvrouw loopt stevig door en we volgen haar naar onze tafel, aan de andere kant van het restaurant.

We kunnen in de verte George zien, maar we kunnen hem niet meer ruiken en niet meer aanraken. Als hij met de dame naar een afgelegen hoekje van het restaurant loopt en romantisch gaat dineren, weten we dat onze kans op een moment met George verkeken is. We gaan hem niet storen op zijn date. We genieten van de Griekse gerechtjes die ons voorgezet worden en we krijgen van de vriendelijke ober zelfs een extra bord gebraden kip. Die moet op en kennelijk zien wij er door het op budget reizen in Nieuw Zeeland uitgehongerd uit. 

Tonnetje rond verlaten we GAZI. We werpen een laatste blik op George, een laatste poging tot oogcontact. Maar George ziet ons niet. George ziet een lekker bord eten voor zijn neus en fijn gezelschap tegenover hem. Meer heeft George niet nodig. En wij eigenlijk ook niet