Sir Edmund

De kronkelende wegen van het Zuidereiland brachten ons naar de voet van Nieuw Zeelands hoogste berg: Aoraki/Mount Cook. Na dagen van lage bewolking, regen en zelfs en beetje sneeuw, scheen de zon weer en staken de witte toppen van het bergmassief mooi af tegen de blauwe lucht. De voortekenen waren goed voor een paar dagen bergbeklimmen.

En wie bergbeklimmen en Nieuw Zeeland zegt, zegt eigenlijk Sir Edmund Hillary. Deze heldhaftige Kiwi was de eerste mens op de top van de hoogste berg ter wereld, de Mount Everest. Daarom beschouwen veel Kiwi’s hem als “the greatest New Zealander of all time” en staat hij afgebeeld op het 5 dollarbiljet.  Deze zoon van schaapherders begon zijn klimcarrière in het Mount Cook-/Aorakimassief. In Mount Cook Village vind je daarom het Sir Edmund Hillary Alpine Centre en een Sir Edmund Hillary memorial, om de man die in 2008 overleed te herdenken. In de buurt van Mount Cook Village ligt ook de eerste top die Sir Edmund ooit beklom: Mount Ollivier.

In Mount Cook Village wagen wij ons in de voetstappen van deze roemruchte bergbeklimmer. Wij richten ons echter niet op Mount Ollivier, maar mikken een stukje lager op de Mueller hut. Deze berghut ligt nog steeds op de respectabele hoogte van 1800 meter en het bereiken van de hut is al een flinke prestatie. Om bij de hut te geraken moet allereerst een trap van ruim 1800 treden bedwongen worden. Daarna houdt de ellende echter niet op. Het stijgingspercentage blijft hetzelfde, maar in plaats van een keurig aangelegde trap, klauter je tussen de grote keien en rotsen naar boven. Eenmaal boven de sneeuwgrens vlakt de route wat af en loop je over een rotsgrond naar de hut, die een schitterend uitzicht biedt op de omgeving.

Op een vroege ochtend in april wagen wij het erop. De blauwe lucht van gisteren heeft helaas plaats gemaakt voor donkere wolken, maar we hopen dat de laaghangende bewolking de weersvoorspelling heeft gelezen en later opklaart. Gewapend met vier kledinglagen (inclusief handschoenen) zetten we de eerste stappen op de trap des doods en al spoedig lopen we in de wolken. In de verte kraait een kea, een Nieuw Zeelandse bergpapegaai. Even later stuiten we op de vogel, die in eerste instantie ons pad blokkeert, maar na het aanroepen van Sir Edmund de trap snel vrijgeeft. We kunnen verder en tellen de treden af naar het einde. De discussie of we nu op tree 833 of 834 zijn, leidt lekker af van het klimwerk. 

Zo rond trede 1254 wordt het ineens lichter en voelt het een stuk warmer aan. Een verlegen zonnetje laat zich door de mistflarden heen zien. Rond trede 1312 zijn we boven de wolken en hebben een magisch uitzicht over een dicht wolkendek op de witte toppen van Nieuw Zeelands hoogste bergen. Als we bovenaan de trap zijn en genieten van een welverdiende pauze, zien we vanaf de bovenkant de wolken langzaamaan verdampen, alsof de zon er telkens een laagje vanaf schraapt.

We klauteren tussen de keien en rotsen verder, op weg naar de Mueller hut. Alle wolken zijn inmiddels verdampt en we kunnen het diepe dal inkijken. We merken dat onze conditie erop vooruit is gegaan, want waar we eerder in Nieuw Zeeland vooral ingehaald werden, zijn wij het nu die als een stel gedrogeerde berggeiten vele andere klimmers inhalen. Bevangen door de geest van Sir Edmund jagen we ons een weg naar boven, tussen de eerste hoopjes sneeuw door. Geen pad is te steil, geen kei is te groot. Het continue gerommel van lawines in de verte leidt ons niet af. Wij zien alleen de hut en de pot met pindakaas die daar op ons wacht.

Na een klim van zo’n 3,5 uur komen we aan bij de Mueller hut en genieten in het zonnetje van onze lunch: voedzame crackers met een dikke laag pindakaas. De brandstof waarop Sir Edmund en sherpa Tenzing Norgay de Everest beklommen, zo gaat het gerucht. In de verte zien we vele lawines spectaculair naar beneden storten. Aan de andere kant van de hut lonkt de top van Mount Ollivier. Martijn kan de lokroep van de berg niet weerstaan en besluit de korte maar steile weg naar de top in te slaan. De bepakking blijft achter bij de Mueller hut, samen met Sara. De weg omhoog is zwaar en het pad onduidelijk, maar de gedachte dat op deze grond een van ’s werelds grootste klimmers zijn carrière begon geeft extra kracht. Martijn bereikt de top en staat op de plek waar een jonge Edmund Hillary zijn eerste vlag plantte. Dat belooft wat voor als we een keer naar Nepal afreizen.

Terug in Mount Cook Village zijn we toe aan een welverdiende douche. In het dorp staat een openbare douche, waar we voor slechts 2 dollar gebruik van mogen maken. Een korte inventaris van onze geldbuidel maakt duidelijk dat we het muntgeld missen dat nodig is om de warme douche te activeren. Een korte ronde langs hotels om ons briefgeld te wisselen levert weinig op. Het is weer Sir Edmund die verlossing brengt. Zijn Alpine Centre wil wel geld wisselen en helpt ons zo aan een broodnodige douche. Dank u, Sir Edmund.