Papieren

Elke reis begint ermee: papierwerk. Het afgelopen half jaar stond voor ons dan ook in het teken van papieren. En dan vooral in het teken van één papiertje: de huwelijksakte. Allereerst het trouwen zelf om dit papiertje überhaupt te kunnen krijgen. Vervolgens nog dit papiertje laten vertalen door een beëdigd vertaler Chinees en 2 dagtripjes naar Den Haag om de huwelijksakte met vertaling te laten legaliseren door de Chinese ambassade. Tussendoor nog de papieren om China de eerste 30 dagen binnen te kunnen, papieren voor de reisverzekering en de nodige papieren om Nederland te kunnen verlaten. Je kan op een gegeven moment door al die voormalige bomen het bos niet meer zien.

Nu we in China zijn gaat het papierwerk onverminderd door. Een arrival-form, een verklaring dat je geen verboden spullen het vliegtuig inneemt. Maar er ontbrak één papiertje nadat we in China geland waren. Of ja, ontbrak. We hàdden het papiertje wel…maar we zijn het ergens op Beijing Capitol Airport verloren. Of ja, Martijn is het papiertje ergens op Beijing Capitol Airport verloren.

Het papiertje in kwestie was niet essentieel, maar toch zeker zeer belangrijk in onze poging zonder Chinese talenkennis ons hotel in Beijing te bereiken. Want wat blijkt, zelfs de Tourist Information (staat er nota bene in het Engels op) spreekt nagenoeg geen Engels. En dat is verdomd onhandig als je zelf geen Chinees spreekt en er geen shuttle naar het hotel voor je klaar staat. Gelukkig hadden we wel een boekingsbevestiging van ons hotel, waar de naam en het adres in Chinese karakters op stond. De toeristeninformatiemeneer begon vervolgens voor ons te bellen met het hotel en schreef wat op ons blaadje. Het nummer van de nummerplaat van onze shuttle, zo zou later blijken.
Zo geduldig als het telefoontje van de toeristeninformatiemeneer Één ging, zo gehaast ging zijn collega er vandoor op het moment dat hij ons naar de shuttle zou brengen. Dus Martijn rent er onhandig achteraan met het bagagewagentje, en het papiertje in zijn hand. Of in zijn broekzak? Of in zijn jaszak? Of in zijn rugzak? Eenmaal aangekomen op de parkeerplaats waar toeristeninformatiemeneer Twee ons achterlaat, is het papiertje in ieder geval onvindbaar. Martijn begint een soort uitgerekte shuttlerun zonder piepjes over het vliegveld, zoekend naar het papiertje. Diverse busjes met diverse nummerborden stoppen en rijden weer verder, zonder dat wij weten welk nummerbord wij ook al weer moesten hebben. Terug bij de Tourist Information spreekt Martijn Toeristeninformatiemeneer Één aan, maar die kan zich kennelijk niks herinneren. Terwijl hij weer uitgebreid begint te bellen, wordt Martijn door Sara gebeld die denkt dat ze toch de juiste shuttle te pakken heeft en dat Martijn snel moet komen.

Eenmaal in het busje slaat de twijfel toe. Het busje jaagt zich onophoudelijk toeterend door het verkeer van de Chinese hoofdstad. Het is een flink stuk rijden, hoewel het hotel vlak bij het vliegveld zou liggen. Maar alle afstanden in China zijn groot en na 15 minuten rijden komen we toch aan bij de juiste bestemming. We bedanken de chauffeur vriendelijk voor het spelen met ons leven en komen in het hotel bij van de lange reis, die een dag eerder op Schiphol begon.

Intussen zijn we doorgereisd en aangekomen op onze eindbestemming in Yangshuo. We zijn fantastisch welkom geheten door de eigenaren van de Giggling Tree, Karst en Paulien, en hun kinderen Pelle en Raaf. Zeer aardige mensen en leuke kinderen. We zijn nog herstellende van de jetlag, maar vermaken ons prima. We kunnen niet wachten met beginnen aan ons werk hier, vooral na de enthousiaste verhalen van onze voorgangers, Ruben en Anne, en de goede ontvangst hier.

Maar voor we daarmee kunnen beginnen, eerst weer: papierwerk! De aanvraag van het werkvisum moet in gang gezet worden. En met deze spannende cliffhanger verwijzen we jullie naar ons volgende bericht.