Ollie

We hebben sinds 3 weken een nieuw huisje. Een rijdend huisje, genaamd Ollie. Ollie is een Mitsubishi L300 Sportpac en hij is 28 jaar oud. Ollie is een ècht huisje, want hij heeft een klein toiletje, een wasbak, een bed, 2 kookpitten en een koude buitendouche. En omdat hij een echt huisje is, mag hij bijna overal in Nieuw Zeeland overnachten. We mogen met Ollie “freecampen”. 

Daardoor staan we met Ollie op de mooiste plekjes. Aan verlaten stranden, in magische bossen en op een ietwat enge parkeerplaats naast de lokale VVV in Whangarei. Het maakt het verblijf in Nieuw Zeeland ook een stuk betaalbaarder. Freecampen is namelijk gratis. Af en toe verwennen we onszelf met een betaalde camping en een warme douche, maar alleen als ons budget dat toestaat. Anders is het afzien geblazen.

Afzien was het ook in Rotorua. We hebben er 2 dagen lang met onze neus dichtgeknepen rondgelopen. Niet alleen omdat we al 3 dagen niet gedoucht hadden, maar ook vanwege de “rotte-eier” zwavellucht die er hing. Rotorua is het centrum van geothermische activiteit in Nieuw Zeeland. In de omgeving zijn tientallen heetwaterbronnen, modderpoelen en andere rokende putten te vinden. Daar komt een niet te harden zwavellucht uit, die de hele omgeving vult. Gelukkig is er ook een geiser te vinden, de Lady Knox geiser, die met een stukje zeep geactiveerd wordt. En als die geiser vervolgens begint te spuiten, vormt zich  een warme neerslag met zeep. Een fijne gratis douche.

We verplaatsen ons bijna elke dag met Ollie. Hij legt wat kilometers af. Één dag hebben we Ollie uit laten rusten en zijn we zelf op pad gegaan: de Tongariro Alpine Crossing. Een wandeltocht in lijn van 5 tot 7 uur, afhankelijk van het aantal foto’s dat je onderweg neemt en je conditie. Onderweg passeer je Mount Ngauruhoe en Mount Tongariro. De eerste is nogal lastig uit te spreken en wordt daarom vaak simpelweg Mount Doom genoemd, omdat deze vulkaan voor de Lord of the Ringsfilms gebruikt is als decorstuk voor het plekje waar de hobbit Frodo na enig aarzelen een schitterende eeuwenoude ring vernietigd. Frodo moest om bij Mount Doom te komen langs duizenden Orks. Die zagen wij gelukkig niet op de weg naar Mount Doom. Wel zagen we duizenden Duitsers: iets minder angstaanjagend, iets minder lelijk. Maar het waren er wel veel. Er zijn sowieso veel Duitsers in dit land. Het is ongeveer het enige punt waarop Nieuw Zeeland op (oud) Zeeland lijkt. Je wordt hier onbewust in het Duits aangesproken. Het zijn er zo enorm veel, dat we ons afvragen of er überhaupt nog wel Duitsers in Duitsland zijn.

Maar goed, terug naar de tocht. Het beklimmen van Mount Doom is een keuzemogelijkheid bij de Tongariro Alpine Crossing. Er gaat een zijpad vanaf de route omhoog naar de top, maar dat is een pad met vele gevaren. En dan hebben we het niet over een misvormde hobbit die onderweg probeert je vinger af te bijten. Het gevaar zit em in de losse stenen waaruit het pad bestaat, die gemakkelijk naar beneden komen als je uitglijdt. Je kan zelf nog zo veilig en verantwoordelijk klimmen, maar als er een clown op gympjes voor je uitglijdt ben je alsnog de sjaak. Je bent dus afhankelijk van je medeklimmers. Toen we zagen dat onze medeklimmers vooral elkaar uitdagende testosteronbommetjes van 25 jaar op Nikes waren, besloten we voor onze veiligheid maar van deze beklimming af te zien. De dag voor wij gingen waren er al drie gewonden met helikopters van die berg gehaald en wij wilden dat Mount Doom-scenario voorkomen. In plaats daarvan volgden we een ander zijpad vanaf de route, naar de top van Mount Tongariro. Vanaf die top hadden we een schitterend uitzicht op de wijde omgeving. Misschien wel het mooiste uitzicht ooit.

Toen we terugkwamen, baalde Ollie dat hij dit uitzicht had moeten missen. Om het goed te maken hebben we Ollie de volgende dag verwend met een grondige schoonmaak en wat nieuwe olie. Want Ollie kwijlt een beetje, dus heeft hij af en toe wat extra olie nodig. Ach ja, Ollie heeft zijn kuurtjes. Maar die hebben wij ook. Dus passen we prima bij elkaar.